De Grotjes

Lourdes 1965

Tante Jo, de oudste zus van mijn moeder is op bedevaart naar Lourdes waar de Maagd Maria in 1858 verschenen zou zijn aan de toen veertienjarige Bernadette Soubirous. Zij, Maria dus, deed dit maar liefst negen keer. Sindsdien wordt Onze Lieve Vrouw van Lourdes vereerd als Heil der Zieken, Troosteres der Bedroefden en Toevlucht der Zondaars. Mijn tante was als fanatiek katholiek van dit alles zeer onder de indruk en schreef zich in voor een groepsreis naar deze Zuid-Franse plaats.

Daar aangekomen werd zij overspoeld en overweldigd door de vele commerciële uitingen waaronder flessen geneeskrachtig water, rozenkransen, bidprentjes en miniatuurgrotjes in alle maten en kleuren.

Terwijl de overige broers en zussen, acht in totaal, het met een bidprentje moesten doen, nam zij voor mijn moeder (waarom juist zij is tot op de dag van vandaag niet duidelijk) twee spuuglelijke gipsen grotjes, geverfd in kleuren waar je spontaan hoofdpijn van krijgt, mee.

Ik herinner mij nog haar valse, triomfantelijke blik toen zij mijn moeder in verlegenheid bracht met dit o zo lelijke souvenir. ‘Volgens mij doet ze het erom, ik zal haar krijgen’ was de reactie van mijn moeder en zo geschiedde.

Enkele weken later gingen ‘de grotjes’ goed verpakt (ze mochten eens breken) op transport naar Leiden, de woonplaats van tante Jo. Daar leek het bij te blijven totdat ik maanden later in de zomervakantie bij mijn tante ging logeren. Na een fantastisch leuke week bleek, eenmaal weer thuis, dat tante in een onbewaakt ogenblik kans had gezien ‘de grotjes’ in mijn koffer te stoppen dus waren ze weer terug in Den Helder. Hierop volgden jarenlang over en weer de meest creatieve pogingen om ‘de grotjes’ bij de ander te krijgen, dit tot grote hilariteit van de rest van de familie.

Na een jaar of tien was mijn moeder er helemaal klaar mee, sloeg ‘de grotjes’ kapot en stuurde de scherven in kadoverpakking naar Leiden en dat had ze nou niet moeten doen……… want toen zij op haar verjaardag van haar oudste zus een sanseveria cadeau kreeg, bleek de pot gemaakt van de aan elkaar geplakte brokstukken van ‘de grotjes’. Toch had mijn moeder het laatste woord: inmiddels verhuisd naar Leiderdorp stapte zij, wetend dat haar zus niet thuis zou zijn, op de bus met in haar tas u raadt het al de bloempot en een schepje. Tot op de dag van vandaag ligt er ergens in een Leidse achtertuin op ongeveer één meter diepte iets dat ooit ‘de grotjes’ zijn geweest.