Het is inmiddels volop lente. Ook het weer werkt op het moment erg mee. Zonovergoten dagen die we goed kunnen gebruiken en waar iedereen ook wel aan toe was.
De klok is verzet, het is weer zomertijd. Ik moet eerlijk bekennen dat het verzetten twee maal per jaar van mij niet hoeft. Dagen ben ik van streek. Dat zegt misschien meer over mij dan het verzetten van de klok, maar toch.
Weet u trouwens dat we van 1946 tot 1976 helemaal geen zomertijd hadden? Toen draaide alles ook gewoon door. De tijd is eigenlijk tijdloos maar mensen wilden het toch geregeld hebben. Zonsopgang en zonsondergang van moeder natuur was niet genoeg. Dat kunnen we beter.
Ik weet ook wel dat we niet meer zonder tijd kunnen. Tegelijkertijd vraag ik me af hoe het zou zijn om tijdloos te zijn. Leven bij de dag en dichter bij de natuur waar we nog steeds onderdeel van uit maken. Uiteindelijk zijn wij ook de geesten van de toekomst.
Ik wandel tijdens mijn toezicht over de Hollandsekade. Ik mijmer wat door de tijd heen. Over het heden, maar ook het verleden. Toen ik als kind door het plassengebied dwaalde. De dingen die verdwenen, maar ook weer terug kwamen. Het voelt als gisteren ondanks dat ik ouder word. De tijd gaat snel, maar heelt niet alle wonden. Gelukkig hebben we de gave om te vergeten.
Ineens wordt mijn aandacht getrokken door iets wat beweegt op zo’n vijftig meter van mij vandaan. Loopt daar nou een hond? Wat is dat? Dan zie ik het. ik word aangekeken door zes reebruine ogen. Ze staan met z’n drieën een kort moment naar mij te kijken om daarna rustig in de struiken te verdwijnen.
Wat een heerlijk moment! Ik kan daar zo van genieten. Tijdloos.
John Pietersen
Boswachter John Pietersen is geboren en getogen in Noorden, een dorp pal aan de Nieuwkoopse Plassen. In dit gebied voelt hij zich als een vis in het water. Eén keer in de twee weken schrijft boswachter John een column voor De Nieuwkoper over zijn belevenissen en ervaringen in het Nieuwkoopse Plassengebied.
LEES OOK:
Column boswachter John: Licht
