Vandaag, de tweede zondag van mei, is het Moederdag. Vandaag worden moeders ‘verrast’ met ontbijtjes op bed en zelf gemaakte knutseltjes. Vandaag koken de vaders terwijl de moeders angstig toekijken. Vandaag denken we ook aan alle moeders die er niet meer zijn en daar hoort de mijne al meer dan twintig jaar bij.
Door het beroep van mijn vader, hij bracht het grootste deel van zijn werkzame leven op zee door, had mijn moeder een dubbelrol en die vervulde zij met verve. Nooit had ik als kind en later als puber het idee dat ik een vader miste: dat was haar verdienste. Als mijn vader zo af en toe een korte periode thuis was, deed mijn moeder een stapje terug waardoor mijn zusje en ik volop konden genieten van zijn kortstondige aanwezigheid. Eenmaal weer met zijn drieën pakte ze de draad weer op. Elke ochtend als ontbijt een bordje Brinta met, als de R in de maand zat, wat druppeltjes levertraan. Daarbij steevast een glaasje vers geperst sinaasappelsap. Dit laatste hield ze vol tot op de dag van mijn trouwen.
Als ik uit school kwam, zat mijn moeder altijd klaar met een afschuwelijke gebloemde theemuts met daarin een dubbelwandige (….) theepot en daarnaast een schaaltje San Francisco biskwietjes en zo namen wij samen de dag door.
Spelenderwijs (lees:doordat zij zelf het goede voorbeeld gaf) leerde ik van haar dat een mens best bang mag zijn, maar dat het niet altijd verstandig is om aan je angsten toe te geven. Dat je best boos mag zijn, maar niet boos moet blijven en dat het niet altijd de schuld van een ander is, want je speelt de hoofdrol in je eigen verhaal.
Ik mocht van haar zijn wie ik was, een meisje zonder Barbies maar met voetbalschoenen en een ‘leren knikker’. Een meisje dat niet op gym of ballet zat maar op judo en voetbal en een meisje dat een broertje dood mocht hebben aan borduren en breien maar in plaats daarvan liever een boomhut timmerde.
Ze bereidde mij, zonder dat ik het in de gaten had, voor op het leven als volwassene, een leven met ups en downs, een leven dat tot nu toe goed voor mij is geweest.
Ze ging veel te vroeg maar de tijd heeft mijn verdriet veranderd in dankbaarheid.
Vandaag de tweede zondag in mei, is het de drieëntwintigste Moederdag die ik niet meer vier. Ik denk aan mijn moeder en realiseer ik mij eens te meer hoe blij ik ben dat ik haar dochter mag zijn.